Messiah
Geplaatst op 29 november 2015
“Ons 70- jarig Jubileumconcert “Messiah” was het eerste concert, dat we in de Cultuurkoepel van Heiloo gaven. Het mooie gebouw, dat aan de buitenkant prachtig verlicht is, heeft een zij-ingang, waar wij en de orkestleden naar binnen konden gaan, zodat de concertgangers en wij elkaar niet tegen kwamen.
Voor we het podium op gingen, stonden we in een rij opgesteld in een lange ronde gang in onze zwarte outfit met een rode roos als corsage. De heren droegen een rode strik. Ook de kinderen van het Junioratorium hadden een rode roos of strik op hun witte blouses, feestelijk toch?
Ik was blij met mijn plek op de achterste rij en overzag het hele koor, de orkestleden en het publiek.
Toen was daar de inzet van het orkest. Muziek, zo puur en melodieus. De koorwerken, die Händel in zijn Messiah schreef vind ik zo heerlijk om te zingen. (Behalve enkele maten met lastige coloraturen, die ik op de koop toe neem).
Ik genoot van de prachtige aria’s van de solisten. De vioolsolo met de sopraan ontroerde me en de wonderschone klanken van het zuivere trompetspel klinken nog na in mijn oren.
Wat me van dit concert zal bijblijven is een trots en tevreden gevoel.”
Sara van der Boon

Verhuisd
Geplaatst op 5 oktober 2015
“Verhuizen behoort tot de meest stressvolle gebeurtenissen, en staat in de top-3. Ver van te voren moet veel worden besproken en geregeld en er dienen besluiten te worden genomen. Bij de verhuizing van ons koor heb ik noch stress, noch geregel bij het bestuur bemerkt en die zijn er ongetwijfeld geweest! Wel waren bestuursleden opmerkelijk vaak te laat bij de repetitie en kwamen dan uit de keuken tevoorschijn.
Bij een verhuizing is er altijd iets, wat niet past en bij ons koor is dat het podium. Gelukkig hebben enkele bassen en tenoren een creatieve oplossing gevonden. Er werd van alles opgemeten en er vielen termen als: zagen en timmeren……ik weet het zeker:  het komt goed!
Men verhuist om er op vooruit te gaan, en dat gaan we! De lokatie van de Cultuurkoepel is perfect. Een prachtig gebouw met een royale entourage en voldoende parkeergelegenheid. Het Gebouw heeft een sfeervolle ruimte. Als ik binnenkom, adem ik devotie in en kijk als vanzelf omhoog naar de prachtige glas – in – lood ramen. Voorlopig ben ik daar niet op uitgekeken.
Vrijwel direct ben ik vertrouwd met de Koepel, al moet ik even wennen aan de akoestiek t.o.v. de Ter Coulsterkerk.
De pauze verloopt prettig met zo’n fijne ruimte! Overal zie ik groepjes gezellig staan praten met thee of koffie in de hand. Zij hebben echter geen idee van wat vooraf gaat, om de kannen vol met koffie en thee te krijgen, nou ja, behalve dan degenen, die koffiedienst hebben gehad. Omdat er geen orde in de keukenkastjes heerst, moet ik zoeken naar de koffieschep, die de juiste hoeveelheid koffie aangeeft: één schep met een kop erop. De schep zit in een verkeerde bus ….. een piepklein momentje heb ik zin de kastjes grondig op te ruimen. Het koffiezet-apparaat moet via een verlengsnoer naar een stopcontact in de kast een paar meter verderop en de waterkoker moet nog verder weg n.l. op het altaar. We drinken dus heilige thee. Heel prettig zijn de kartonnen bekertjes, niet dat ze prettig drinken, maar er hoeft niet te worden afgewassen.
Nog een paar weken, dan is het zover voor het eerste concert in de Cultuurkoepel, ons 70-jarige Jubileumconcert! Een betere keuze dan Messiah had men niet kunnen maken.”
“We trusted in Paul for the Glory of our Choir, Halleluja”
Sara

Mattheus-Passion concert van 4 april 2014
Het Mattheus-Passion concert van 4 april 2014 zoals beleefd door Sara
Voor de zevende maal voerden we de” Mattheus” uit.
Paul had met ons weer vele puntjes op de ‘i’ gezet en we hadden er allemaal zin in.
Op de avond van het concert is de zij-ingang van de kerk veranderd in “artiesten-ingang”.
Stiekem vind ik het een gewichtig moment, via deze ingang de kerk te mogen betreden (ahum)……..
We verzamelen in de repetitieruimte en met genoegen kijk ik naar de chic geklede koorleden. Wie ziet er niet mooi uit in zwarte kledij ?
De kinderen van het Junioratorium zijn heel apart in hun witte blouses. En chic !…..welk kind draagt tegenwoordig een blouse ?
Er heerst een gezonde spanning als we gaan inzingen o.l.v. Hedwig.
Zouden de concertgangers horen, dat we over Fred Flintstone zingen …..yabadabadaaa …
Even voor half 8 lopen we “waardig”, zoals Mirjam, onze koorleidster zegt, naar het podium, dat achter het orkest is opgesteld.
Op mijn plaats gezeten, zie ik, dat alle stoelen bezet zijn met “Mattheus-Passion” – liefhebbers, waaronder mijn 5 supporters, die ik na onopvallend speurwerk ontdek.
Dan komt Paul met de solisten op en we luisteren naar het applaus.
Als de eerste toon door het orkest wordt ingezet, ben ik helemaal “in the mood” voor dit prachtige Meesterwerk van Bach.
Sara

Mijn eerste Matthäus
Geplaatst op 3 maart 2014
Het zal rond 1960 geweest zijn. Er waren 2 radiozenders: Hilversum 1 en Hilversum 2. Er werd uitgezonden op de middengolf en van stereogeluid was nog helemaal geen sprake. Toch hoorde ik toen mijn eerste Matthäus Passion via de radio en wel in stereo!
Vanuit het concertgebouw kwam een rechtstreekse uitzending van de Matthäus. Het rechter kanaal werd uitgezonden via Hilversum 1 en het linker via Hilversum 2.
Wat een ervaring was dat! Het stereo geluid en dan ook nog met die prachtige klanken van Bach.
Voor mij een onvergetelijke ervaring. Ik mag nu voor de 2e keer als projectlid bij jullie mee zingen in de Matthäus. Bijna even mooi als mijn eerste Matthäus ervaring!
Gerard

De stemtest
Stuk voor stuk waren we nerveus. Niet voor een concert, maar voor de stemtest.
Paul, onze dirigent, wilde ons solo horen zingen, “ter verbetering”, zoals hij zei, “van ons koor”.
Iedereen had in zijn of haar agenda genoteerd op welke avond men moest voorzingen. Monique zou Paul assisteren.
In de kapel moest het gebeuren. In de gang liepen de kandidaten zenuwachtig heen en weer en schraapten voortdurend hun kelen. Een aardige bas deed niet anders dan steeds heen en weer lopen van het rooster, dat ophing, -effe kijken kijken, hoe laat ik moet- en weer terug naar zijn mede-slachtoffers.
Ieder kwam opgelucht weer uit de kapel, alsof men een zwaar examen achter de rug had.
Twee oudere dames heb ik giechelend als jonge meiden, hand in hand zien terugkomen.
Ik hield me zelf voor, toen mijn dinsdagavond naderde, dat naar de tandarts gaan voor een zenuwbehandeling vele malen erger was…….
Ik stapte de kapel binnen en zag Monique aan de kant zitten met blocnote en pen en……gelukkig……een geruststellende glimlach op haar gezicht. Dat had ik nodig ! Wat zou ze allemaal opschrijven ? In ieder geval een kruisje achter mijn naam. Waar moest ik eigenlijk staan ? Dat gaf niet, dus ging ik aan de zijkant van Paul en de piano staan. Zo hoefde ik niemand in het gezicht te zien……..
Ik declameerde en zong mijn partij. Na afloop moest het opnieuw, maar nu met een blij(er) gezicht. Heb ik toen anders gezongen ? Ik denk het wel !
Opgelucht, dat het achter de rug was, verliet ik de kapel, zag de andere “kandidaten” staan en dacht: “ die moeten nog….” en vlug liep ik naar mijn plaats op de achterste rij bij de alten.
Sara