Ik ben 12 jaar lid van ons koor en heb alle uitvoeringen meegezongen.
De instrumentale hoogtepunten uit de Matthäus zijn voor mij als de Viola da Gamba zijn partij speelt bij de aria’s: “Geduld” en “Komm, süsses Kreuz”. Ik luister dan alleen naar dat prachtige instrument, de rest hoor ik eigenlijk niet.
Dat geldt ook voor de vioolpartij bij “Gibt mir meinen Jesum wieder”
Het recitatief: “Ach, Golgotha” heeft een begeleiding met verrassende harmonieën, wat ik heel erg mooi vind en het eindigt zo ontroerend.

In Het verhaal van de Matthäus gebeuren verschrikkelijke dingen.
Oproer van het volk, spottende mensen, verraad, een onschuldige, die ter dood wordt veroordeeld, nadat hij eerst vernederd werd en in de steek gelaten door zijn allerbeste vriend. En die vreselijke kruisiging.
Ik wil vertellen, wat ondanks dit dramatische gebeuren mij toch persoonlijk ontroert of emoties bij me oproept.
Dat zijn geen grootse dingen, zoals “Erbarme Dich” maar juist kleine details.
Zoals:
De laatste maten van elk koraal eindigen in grote terts of in een andere prachtige harmonie. Dat geeft mij een positief gevoel, zo van: het komt wel goed. De koralen zijn voor mij rustpunten, beschouwingen van wat er gaande is.
Enkele koralen roepen bijzondere emoties bij me op, zoals:
“Wer hat dich zo geschlagen”
Ik krijg dan een zekere heimwee naar de tijd dat mijn kinderen klein waren en huilden, dat ze waren geduwd of zoiets en ik vroeg: wie heeft dat gedaan…?
“Wenn ich einmal soll scheiden” is een vraag om hulp en heeft een wondermooie harmonie in de laatste maten! Dan voel ik mij getroost bij alles, waarvoor ik een beetje troost nodig heb.
Mijn allermooiste zin is: “Wahrlich, dieser ist Gottes Sohn gewesen “. Elke partij heeft een melodie, die solo gezongen zou kunnen worden. Samen vormen zij die prachtige muzikale zin.
Vroeger, toen ik nog naar de Mattheus ging luisteren, zat ik te wachten op die mooie hoge noten van de sopranen in de laatste maten.
En tenslotte ben ik altijd ontroerd, wanneer ik zing:
“ Mein Jesu, gute nacht….”